bir taraftan johnny marr'in olağanüstü gitarları, diğer taraftan da morrissey'in müthiş lirikleri, ince zekasi ve hüzünlü sesiyle rock dünyasının en temiz müziği. yalnizliğin tadı en çok bunlarla çıkar, şarkılarından samimiyet fışkırır. yüksek dozda alındığında morrissey'i arayip dertleşesiniz, yanına gidip yamacında ağlayasınız gelir içinizden ama moz davetsiz bir yere girmekten nefret ettiği gibi davetsiz girenlere de pek sıcak bakmayabilir. hem zaten et filan yiyip gidersiniz yanina simdi iyice küplere biner ya da yağmura kızmakla meşguldür saçları bozuldu diye. pek de rahatsiz etmeye gelmez bir figürdür kendisi ama siz bir this charming man'sinizdir işte o zaman başka.