o zaman can yücel'in şu şiiri de şuracıkta dursun:

hayatta ben en çok babamı sevdim
karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
nasıl koşarsa ardından bir devin
o çapkın babamı ben öyle sevdim

bilmezdi ki oturduğumuz semti
geldi mi de gidici-hep, hep acele işi!
çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
atlastan bakardım nereye gitti
öyle öyle ezberledim gurbeti

sevinçten uçardım hasta oldum mu
40'ı geçerse ateş, çağrırlar istanbul'a
bir helalleşmek ister elbet, diğ'mi, oğluyla!
tifoyken başardım bu aşk oyununu
ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu

en son teftişine çıkana değin
koştururken ardından o uçmaktaki devin
daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
açıldı nefesim, fikrim, canevim
hayatta ben en çok babamı sevdim...