insanı kendi acılarına güldürebilmeyi de sağlayabilen bir fiildir. gülmek, çivilerle dolu bir patikada, çoğullukla tarif edilebilecek sayıda insanla yan yana yürürken, süjenin istikametinde hiç çivinin olmamasıdır. kendine yabancılaşma da süjeyi, kendini, solipsist evreninde obje olarak görmeye sevk eder. yani, doğru elde bir kafatası, yanlış elde ise kafaya doğrultulmuş bir namlu.