6 yıllık kedimizdi. en çok benim kedimdi. bir sabah yatağımın başında, yorganımın üstünde, başımın arkasıda göremedim uyandığımda. çoktan uyanıp gitmişti belki de. aslında tembel bir kediydi.hep benden sonra uyanırdı. ama o sabah benden önce uyanmış ve gitmişti. genelde ilk uyandığımda onu görürdüm. yatağımın çevresinde değilse de, lavaboya gidene kadar bir şekilde beni bulur, ayağıma dolaşırdı. maalesef o gün yapmadı bunu. yoktu. bakındım etrafa, odaları aradım, balkondan göz attım bahçeye, seslendim. ama ses vermedi. yoktu. kahvaltımı yaptım alelacele. aklım hep sarı'da. keyif çayımı içmeden bahçeye indim. bahçeyi didik didik ettim. garajı aradım. yok. yok oğlu yok. bekledim kapının önünde. 2-3 saat. belki daha fazla. dolandım öyle etrafta. belki yarım paket sigara tükettim o bekleyişte. ama nafile. bir ses yok, görüntü yok. köpeğime sordum. kulübesini kolaçan ettim. ağzını aradım. kan kırmızı bir iz aradım. yok. köpeğimin de günahını aldım. sonra annem seslendi. eve gittim. annemde üzüldü. hem kediye, hem bana. sonra dama çıktım. hava alayım, yüksekten etrafı izleyeyim istedim. güvercinlerimi havalandırayım, zaman geçireyim istedim. elbet çıkardı bir köşeden. karnı acıkırdı, susardı belki. ne bileyim, belki beni özlerdi. bir sürahi de su aldım dama çıkarken. ak güvercinlerimim, mini mini, 5-6 günlük yavrularının su çanağını doldurayım diye. ikinci şok. yavrular yok. iki tane. tüyü bitmemiş yavru yok ortada. ayaklarının bile üstünde duramayan, çıplak yavrular. annesi dolanıyor ortada. küçücük kümesinde dört dönüyor. telaşlı. diğer güvercinler huzursuz. bağrış-çağrış. yavrular yok. sadece 3-5 damla kan izi.

yavruları zaten göremezdim o saatten sonra ama beraber büyüdüğümüz, çocukluğumu, ilk gençliğimi beraber yaşadığımız kedimi, sarı'yı da hiç görmedim sonra. yok oldu. gelmedi bir daha. görmediğim gibi, göreni de görmedim. görsem ne yapardım onu da bilmiyorum.

velhasıl kediler garip hayvanlar. suçluluk duygusuna sahipler. bir çok insanda olmayan suçluluk duygusuna sahip kediler. insanlar gibi suçu işledikten, kötülüğü yaptıktan sonra ,öyle pişkin pişkin, hiç bir şey olmamış gibi, yüzü hiç kızarmadan karşına çıkmıyorlar. asalet dedikleri bu olsa gerek.