yazıp yazıp siliyorum. sabahtan beri düşünüyorum; evden çıktın ama ya bu sonsa!! hiç bir garantisi yok. dün orada insanlar muhtemelen hiç akıllarına getirmediler, gündelik hayatın seyrine kaptırmışlardı kendilerini, "hepimiz" gibi. en çok da ygs' ye girenler, aileleri heyecanlıydı, umutluydu belki de bir daha ki sefere diye gönüllerini tazeliyorlardı. kaçı aramızda yok bilemiyoruz. ateş nerelere düştü, bilmiyoruz. ateş düştüğü yerde yanıyor hepimiz biliyoruz ama.

dünden beri takip ediyorum gerek burayı gerek sosyal medyayı. önümüzde daha çok ölü ve yaralıların olacağına dair felaket senaryoları da giderek artıyor. belki doğru belki kaosa bir kibrit çakmak, kim bilir ki.

yazıp yazıp siliyorum dedim ya; böyle sindirildik. elimiz kolumuz bağlı... dünya kimseye kalmadı elbet, sultan süleyman'a bile... ama hırs dediğin gözünü kan bürümüşlükten başka bir şey değildir. geride kalanlara sabır diliyorum, kaldıysa tabi. ve orada bizzat görevli olan herkese. bizden çok onlar bir sinir harbiyle ayık bir mücadele içindeler..