öncelikle evrimsel gereklilik, korku hayatta kalmayı sağlar, yolda karşıdan karşıya geçerken araba çarpmamasını sağlayan da korkudur, elini muma götürüp yakmanı engelleyen de.

korkunun bir de somut olmayan şeylerden duyulan versiyonu vardır, bana göre-bu konuda bir araştırmam yok- korkunun bu biçimi evremsel gereklilik, yaşama içgüdüsü değil farklı duygulardan ortaya çıkmaktadır.

şahsen ben çocukluktan beri karanlıktan, tek başıma kalmaktan korkardım giderek azaldı tabii bu korkum ama yine de tamamen geçmiş değil, az önce aklıma geldi ki benim karanlık korkum, yalnız kalma korkum üşengeçliğimden çıkmış olabilir veya tam tersi üşengeçliğim korkumun sonucu çıkmış olabilir.
peki bu sonuca nasıl vardım?
çocukluğum boyunca benden kim mutfaktan, üst kattan, yan odadan vs. bir şey istese acayip temkinli ve yavaş yavaş gittiğim için ya kalkıp kendileri almak zorunda kaldı ya da benimle gelmek zorunda kaldı, böyle olunca herkes benden bir şey istememeyi öğrendi ve benim hiç yerimden kalkmam gerekmedi, asansöre tek binmeye korkardım dolayısıyla ekmek almaya markete de yollanamazdım yani sonuç olarak korku benim için bir tür enerji tasarrufu modu-üşengeçliğime bir bahane oldu anladığım kadarıyla.