çocukken içinde bulunduğum durum. kendi kendimi de öyle alıştırmışım ki biz fakiriz diye. meğersem değilmişiz sözlük, herkes okula salamlı ekmek getiriyor benimkiler beslenme çantama koymuyor diye üzüldüğümde, meğersem bizimkiler salam ucuz boktan zararlı bir şey diye almıyorlarmış. evdeki salama muadil olarak aldıkları pastırmanın 2 dilimi tüm salam balyası ediyormuş. herkesin bianki bisikleti var benimki bok gibi ümit marka dediğim bisiklet meğersem o zamanda o serinin en atraksiyonlu ürünüymüş, bir servet ediyormuş. hala ilk günkü gibi sapasağlam, tüm biankiler çöp oldu. millet çakma adidas nike ile okula gelip hava atıyorken üzülürdüm paramız olsa bana da alırlar diye, meğerse peder bey bir giyim zevki kazanayım diye başka ayakkabılar denettirmeye çalışıyormuş. meybuz yiyemiyordum annem görse çok kızardı, arada gizli gizli yerdim, meğerse annemler meybuz da boktan bir şey diye yememi istemiyormuş, ama babamın eve aldığı dondurmalar o boktan meybuz tadını vermezdi. daha nice nice şeyler yüzünden uzun zaman küçük emrah gibi gezdim ortada, işin kötü yanı da hiç şikayet etmemeye çalıştığım "aileme destek olmayaya çalıştığım" için -aklımca- uzun zaman gerçekleri öğrenemedim.

malım evet...