aldığı oscarları sonuna kadar hakeden film. hep itici görünen hırs duygusunu anlayabilmemi, hatta sempati duymamı sağladı. hele ki tutkuyla birleşince böyle delilikle dahilik arasındaki ince çizgide gidip gelen hastalıklı, ama başarılı çok başarılı müzisyenle çıkıyor demek ortaya.


!---- spoiler ----!

birbirine hırs dolu iki adamın müzikle kavga edip, dövüşüp, sonra barışıp aynı sonunda 'tempo'da buluşabilmeleriyle biten o muhteşem finalde caz festivali izleyicisinin o muhteşem performansı alkışlamalarını bile izleyemediğimizde oturduğumuz yerden kendi kendimize alkışladık. sanırım amaç da buydu. sadece bu sıradışı finali için bile hak ediyor film aldığı puanı.

akrabalarının yanında oğlunu ezen uyuz babanın, oğlunun finaldeki muhteşem performansını kapının ardından izlemesi güzel bir detay olmuş.


!---- spoiler ----!

ayrıca fletcher'in klüpte çaldığı o şarkıyı günde 1672 kere dinleyebilirim.