umutsuzluğa düşerim ben çoğu zaman geleceğe dair hayallerimde.
çıkış yolum bariz değildir, dallı budaklıdır hep. hangi yöne gittiğimi hayal etsem yatakta dönüp dururken her gece yarısı, tıkanıyor bir şekilde yolların geri kalanı.

şu şöyle olsa bu da böyle, ne kadar güzel olacak değil mi söyle?
şu şöyle olmuyor hiç, e bu da olmuyor haliyle böyle.

yaa sabır diyorum. bekleyelim ve görelim.
geçmeye başlıyor sonra saatler dört nala, günler günleri kovalamakta ve haftalar da bu telaşa katılmakta...ben de varım diyor hafta..bekleyelim istersen abim ay ile birlikte. diyorum ki haftaya: baban yıl eşlik etmezse sevinirim, annen mevsim bile gelse olur bekleyelim.

beklenen gün gelmeden belli ediyor kendini gerçekler apaçık. ki güneşin bile değişir kızıllığı ve bağırır "geliyor düşmanım karanlık!". hani güneşli bir havada bile olsan bilirsin ya akşamın zamanını, ben de yüzüm gülerken bile biliyorum artık göz yaşının dinlemeyeceğini amanımı.

tahta masamdaki umut kırıntılarını süpürüyorum daha fazla ezilmesinler diye üstüne alelade bir gazete kağıdını serince. oluruna bıraktığım her şeyin sonu bitap, müdahil olduklarım ondan daha harap. elimde bir şişe şarap ve ben sövüyorum.