zor ve bir o kadar da anlamsız kalan deneyimdir.okulumdaki yemenli afganistanlı hatta botswanalı arkadaşımdan anladığım kadarıyla türkçeyi öğrenmek hayli yorucu olduğu için genelde ingilizce iletişimi sürdürmeyi yeğliyorlar. ve genelde hepsinin de ortak şikayeti türkçedeki karmaşıklık.yani kurallar zincirinden ziyade kuralları çiğnemenin yaygın olduğu bir dil yapısı.anlamakta zorlandıkları iki konu var birinci ''ğ'' harfinin işlevi ( ee hani türkçe yazıldığı gibi okunuyordu diyorlar) ikincisi ise ismin belirtme hali olan -i yapısının kullanımı. mesela onlar için:
-kapıyı aç
-kapı aç
cümleleri arasındaki farkı anlamak çok güç. çünkü türkçedeki hal ekleri ingilizcedeki ''the'' veya almancadaki hal ekleri gibi net değil ve bu durum onların öğrenme sürecini uzatıyor.
benim şahsi fikrim ise türkçenin öğrenilmeye değecek bir önemde olmayacak bir dil olması.yani şayet bu topraklarda doğmamış olsaydım 2. dil olarak kalkıp türkçeyi öğreneyim gibi bir saçmalığa girişmez, ayrıca o kadar zahmete katlanmazdım.nasıl ki rusya vatandaşı birisi tacikçe öğrenmek için kendisi yormazsa kendi adıma da aynı şeyleri söyleyebilirim.
edit: imla