benden 5 yaş küçük kardeşim anaokuluna başlamıştı. (o 6 yaşında, ben 11) anaokulunda çocuklar yemekten önce ve sonra dizilip sırayla ellerini yıkarlar ve öyle yemek yeme alışkanlığı edinirlerdi.
biz de evde yemek yemeden önce lavaboya koşardık; eğer ondan önce ben gidersem güzelce yıkardım ellerimi. bu bozulurdu ben de "anaokulunda böyle ya ablacım, anaokulu anaokulu, unutma bak" derdim. o da "doğru ablacım peki" diyip uslu uslu beklerdi. sonra o yıkardı ellerini.
ama eğer ilk o gidip elini yıkıyorsa ona bir popo vurup kenara savururdum. o da "anaokulu anaokulu, hani sıraya giriyorduk" derken ben de "kes bee ne sırası, anaokulu manaokulu sökmez kızım bana" diyip kahkahalar atarak ellerimi yıkardım, o da ağlardı.
yazık be kardeşime.
not: gerçek hayatı öğreten abla.
(bkz: güçlügüçsüzüherzamanezer)