2 ayağı üzerinde yürüyen, düşünebilen canlıları sevmeme durumudur.
küçüklüğümden beri, gerek akrabalarım gerek sınıf veya mahalle arkadaşlarımın pek ısınamadım. bir çok kez okulum değişmek zorunda kaldı ( tayin vs ) dolayısıyla arkadaşlarımda değişti. bu süreklileşmeye başlayınca kimseyle samimi olmamaya başladım veya istemsizce öyle gelişti. (bilemiyorum altan )

akrabalarımı zaten sevmezdim, akraba kavramına küçüklükten beri ayarım. bir insanı sırf akrabam diye sevmek çok saçma geliyor. hele hele bayram, düğün, cenaze falan baygınlık geçirtiyordu. ( -di'li geçmiş zaman kullanma qeyf) neyse ki yaş ilerleyince iş güç derken bir şekilde uzaklaştım akrabalık işlerden.

küçükkende sevmezdim kimseyi, bu demek değildir ki kimseye yardım etmem iyilik yapmam. aksine fazla iyilik yaparım ( söylenmez ama bu kez mecbur ) insanlığı seviyorum ama insanları sevmiyorum. büyüyene kadar gizledim daha doğrusu söyleyemedim ama şimdilerde rahatlıkla söylüyorum " ben insan sevmiyorum" diye.

evet sevmiyorum ve bu gayet doğal bir durum.
bunun sebebi öyle kötüler, savaşıyorlar, hayvan kesiyorlar falan değil, bildiğin sebepsiz sevmiyorım. bir insan nasıl ki, peynir sevmez, ne bileyim et sevmez vs bende insan sevmiyorum. nefret söz konusu değil, yine konuşuyorum, arkadaşlarım var, kız arkadaşım oluyor, yeri geliyor sevişiyorum fakat mecbur kalmazsam asla konuşmam istemediğim biriyle. yeni biri ile tanışmak zorunda olmak benim için çin işkencesi. ( öğğğğğ)

ve biliyorum yalnız değilim.