cesare pavese, ''yalnız kalmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.'' yazmıştır yaşama uğraşı kitabında.

mario levi, ''ben kaçtıkça ardımdan yorulmadan beni takip eden bir yalnızlıkla yaşıyorum'' der adını hatırlayamadığım bir kitabında.

albert caraco ise, ailesini yalnız bırakmamak için babasının ölümünü beklemiş ve ölüm haberini aldıktan sonra kafasına sıkarak intihar etmiştir.

yani bunların doğum günüyle falan alakası yok. aklıma geldi yazdım. aslında hatırlanmak güzeldir ama neden hatırlanıldığın sorgulanması gereken ciddi bir sorudur. böyle düşüne düşüne insanın potansiyel bir mutsuzluk kaynağına kavuşması da kaçınılmazdır.