üniversitede güzel projeleri olan laboratuvar gruplarının, yüksek lisans doktora öğrencilerinin maddi olarak ciddi manada desteğe ihtiyacı vardır. gerek hayatı idame ettirmeleri için harçlık, gerekse alınacak sarf malzeme (cam malzeme, kimyasal vb.) ve çeşitli cihazlar için maddi destek alınması gerekir. kimse cebinden (ne bir hoca, ne bir öğrenci) bir cihaz için 30 bin, 70 bin, 100 bin ₺ para çıkarmaz, çıkaramaz. eti ne budu ne...
mesela ben deneyler yapmak için kendi harçlığımdan paralar çıkarıp kimyasal ya da erlen vs aldığımı bilirim. ama o öyle bir bilim aşkıdır ki, gücünün yettiği yere kadar çabalarsın. bir şeyler yapabildiğini görünce tübitak vs gibi kurumlara proje yazar, iki üç kuruş cebime girsin, cihazları alabilelim istersin. fakat yazarsın projeleri geri döner, düzeltir gönderirsin yine geri döner. bir türlü kabul ettiremezsin. kafanda planladığın, belki de gerçekten çok güzel sonuçları olup, patentler alabilecek ve yurtdışındaki firmalara satılabilecek bir proje düşünün. insan onore olur yahu. ama ne çalışma grubumun projesi kabul edildi, ne de ben bir yerlerde burs alabildim. maddi olarak ailemden destek de bir yere kadar sürdü. çalışma hayatına atılmak durumunda kaldım, her şey yarım kaldı. uzun lafın kısası olarak en büyük neden paradır. bir bakarsın tübitak'ın kabul ettiği projelere; dinde allahın yeri, müslümanlık ve hristiyanlığın karşılaştırılması, peygamber efendimiz şöyle yaşardı gibi araştırmaların desteklendiğini görür lanet edersin böyle bir ülkede olduğun için.
velhasıl kelam; bilim yaptırılmıyor. yaptırılsa bile illaki önüne engel çıkıyor ve bir şekilde onsuz yoluna devam etmek durumunda kalıyorsun.