çocuk eğitimine inanmam, çocuk sevgisine inanırım. insan kendini eğitmelidir, hem de yedisinden yetmişine kadar. bu konuda daha çok negatif yönden irdelemek lazım diye düşünüyorum. ailenin çocuğu baskılaması, engellemesi, kullanması, onun üzerinden var olmaya çalışması, kendi psikolojik sorunlarını ve hiçliğini ona yıkması, çocuk üzerinde deney yapması gibi sorunlarla ilgiliyim.

zaten deneyimlerime bakarak; gerçek anlamda sorumsuz iyi ya da kötü hiç ilgilenmeyen ailelerin daha sorumlu çocukları olurken çocuğun üzerine fazla eğilen ailelerin kimisinde çocuklar sorunlu çıkabiliyor. herkes çocuğuyla ilgilensin onu eğitsin dersek örneğin kendi hayatında ona buna iftiralar atıp hakaretler saçan, hiçlik içindeki, işe yaramaz bir babanın çocuğu ile ilgilenmesini de istemiş oluruz ki bu şahsiyetin (ya da şahsiyetsizin de diyebiliriz) çocuk yetiştirmesini arzulamış oluruz. iyisi mi hiç ellemesin, çocuktan faydalanmasın, ruhunu gençliğini sömürmesin bence, su akar yatağını bulur. fakat bu tür kişiler de fırsatı kaçırmaz genellikle sahte bir ağızla çocuğum çocuğum diye dolanır, yavrucağın yakasını bir türlü bırakmaz.