evden çıkmış otobüs durağına doğru yürürken cüzdanımı almadığımı fark ettim. yarı yoldan dönüp eve gittim. cüzdanı alıp tekrar yola koyuldum. caddeye çıktığımda otobüs durağa doğru yaklaşıyordu. koşmaya başladım. ben durağa yetişene kadar yolcular binmiş, şoför kapıyı kapatmış hareket etmek üzereydi. sanırım şoförün iyi anına denk geldim. otobüsün yanına gelince kapı açıldı. kartı okuturken dikiz aynasına gözüm takıldı, otobüse koşan biri daha vardı. ama kapı kapanmış, otobüs hareket etmişti bile, şoför kendi kendine söyleniyordu. “her koşanı beklersem gidemeyiz ki.”

buna benzer anları her gün bir sürü kişi yaşıyor muhakkak benim yaşadığım bu anı farklı kılan çantam da bir gece önce okumaya başladığım etgar keret’ in kitabının olmasıydı.

“bu şoförün ideolojisine göre, geç gelmiş yolcuya kapıyı açmak otuz saniyenin altında bir zaman alsa ve kapıyı açmamak yolcunun hayatından on beş dakika kaybetmesi anlamına gelse bile, açmamak toplumun yararınaydı; çünkü o otuz saniye otobüsteki her yolcu tarafından kaybedilmiş olacaktı. otobüs durağa zamanında gelmiş altmış kadar suçsuz yolcu bulunduğunu varsayarsak hep birlikte yarım saat kaybedecekleri kolaylıkla hesaplanabilirdi, on beş dakikanın iki katı.” tanrı olmak isteyen otobüs şoförü

“her koşanı beklersem gidemeyiz ki.” ego otobüs şoförü

öykülerin çoğunu okumuş olmak için okudum. kitaba ismini veren öykü ve birkaç öyküyü okurken keyif aldım diye bilirim.