bireysellik güzel bir şey. kendini geliştiriyorsun, düşüncelerini netleştiriyorsun, zamanla kaliteli bir insan oluyorsun. fakat bireysellik beraberinde depresyon getiriyor. insan içtenliğe, samimiyete özlem kalıyor.
fakat bireyselliğin zıttı bir yaşam beraberinde büyük sorunlar getirir ve düşünemeyen insanlar elde edilir. samimi, içten insanların yanında torpil ön plana çıkar mesela. zayıf insanlar, azınlıklar ezilir.

bireyselliğini koruyabilen, kendini geliştirebilen ve mutsuz olmayan, sağlıklı insan ilişkilerine sahip olabilen kişiler nasıl bir denge kurularak elde edilebilir?