8 yıllık öğretmenlik hayatımda velilerden duymaktan bıktığım cümle. zaten zeki çocukların velileri değil de genelde daha düşük kapasiteli öğrencilerin velileri çok kullanıyor bu savunma mekanizmasını. tabi ki istisnalar mevcut.

il çapında yaptığımız indirim sınavından sonra kayıt çalışması için velileri arıyordum. artık son öğrenciye gelmiştim yani çocuk yüzlerce öğrencinin girdiği sınavın sonuncusu ama veliye bunu söyleyemedim tabi. zaten sınava giren her öğrenciye yüzde on indirim yapıyorduk ben de direkt oradan girdim.

a: anlattım bozukluğu
v: veli

a- tebrik ederim efendim çocuğunuz bizden yüzde on indirim kazandı.
v- kim? benim çocuk mu? (adam şaşkınlıktan dilini yutacaktı)
a- evet efendim. sınava girmişti bizde. dershaneye göndermeyi düşünür müsünüz?
v- valla okuyacak olsa göndereyim de benim çocuk okumaz yani.
a- niye okumasın efendim? biraz eksiği var biz de yardımcı oluruz. (burada ben de kendimden biraz utandım).
v- ya hocam sağ olasın da benim oğlan mümkün değil okuyamaz. aynı bana çekmiş. ilkokulda hoca anlatırdı ben de öyle boş boş bakardım, hiçbir şey anlamazdım zaten ben de hamal oldum. bak doktorun, mühendisin çocuğuna ne güzel ders yapıyor. benimki de aynı ben, eve geldi mi kitap defter açmak yok. ben de ilkokulu zor bitirmiştim, bu da bitirse de hayırlısıyla bi işe versek.

peki abi kolay gelsin sana deyip telefonu kapattım ama bir daha şu samimiyette bir veliye denk gelemedim.