tam 22 sene öncesi, nerden duyduysam beşiktaş maçı olduğunu duymuşum o gün. normalde yapmam ya da belki yapardım tam hatırlayamıyorum ama babama ısrar ediyorum maça gidelim diye. daha önce de bir sarıyer maçına gitmişiz babamla ama ben hatırlamıyorum. israrlarım sonuçsuz kalıyor tabi biletimiz yok diye geçiştiriyor babam beni. maç saat 3te bir gündüz maçı. trabzonla oynayacağız çok tanımasam da kadir'in jübilesiymiş. saat 2 civarı halamın oğlu arıyor babamı bende bilet var ve maça gidemiyorum diye. babam hadi maça gidiyoruz diyince dünyalar benim oluyor. her saniyesini hatırlıyorum o günün, tek hatırlamadığım attığımız goller. ne zaman sağa sola baksam gol atıyoruz ve maçları evde izlemenin getirdiği alışkanlıktan tekrar bekliyorum ama nafile.

geçenlerde, tam 22 yıl sonra babamı aradım, stat açılışına gelmek ister misin dedim. normalde sanki istanbul'a iş dışında gelmemeye yemin etmiş adamın sesinde o 94 yılındaki 7 yaşındaki çocuğun sevinci vardı. mutluluktan gülmesine engel olamadı. gelirim tabi niye gelmiyim dedi. benden çok daha fanatik beşiktaşlı olan kardeşimin kombinesiyle (ki o daha babamla şerefbey'de hiç maç izleyemedi:( ) babamla maça gidiyoruz.

tarih tekerrüre başladı. 94te o maçı 3-0 kazanmıştık. ve takip eden sezon da şampiyon olmuştuk. umuyorum ki bu maç da 3-0 ve yolun sonu şampiyonluk olur.

#evedönüyoruz