-
yoruluyorum.
günden güne büyüdüğümü söylüyorlar ama aslında eksiliyorum.
bir şeyler dünde kalıyor. yapmaktan hoşlandığım işler, vakit geçirmekten zevk aldığım kişiler hep dünde. bugün bomboş. yarınsa korkunç.
elimde anılar var. beyaz parlak ekrana bakarak geçmişimi görüyorum. tüm o fotoğraflar.. oysaki o düğmeye basarken geçen 'an'ın fotoğrafını çekemezsiniz. çünkü o an çoktan yok olmuştur. ama önemi yok, öyle değil mi? o günü hatırlıyorsunuz, derin bir iç geçirme ve rahatlama. tüm bunları sağlayan şey bir kutu. o kutu sayesinde geçmiş var oluyor. komik. kablo yığını olan bilgisayar hafızasının insan hafızasından daha tutarlı olması. çünkü bizim için hiçbir zaman anılar yeteri kadar güzel değildir. ve dün, olması gereken son yere, hayal gücünün ellerine düşer. ayrıntılara müdahale ederiz, o anı hatırlamaya değer hale getiririz.
öyleyse yaşanmışlıklar, gerçekten yaşanmış mıdır? tecrübe, başınıza gelenler midir; yoksa onlara kattıklarınız mıdır? bu yüzden tecrübe yaşla değil; hayallerle ve bilincin kontrolü ele almasıyla ölçülür.
evet, büyüyorum. dünlerim artıyor, yarınlarım azalıyor.
ve eksiliyorum. -
yataktan kalkalı 14 dakika oluyor.
cevapsız aramalar, cevapsız mesajlar ve asla cevaplanmayacak istekler var. dünkü ben'in bugüne bıraktığı notlara bakıyorum. tek kelime yazıyor: uyu.
reddediyorum, kahve demleyip perdeleri çekiyorum. sarı toptan çıkan ışınlar bu anı bekliyormuş gibi odaya hücum ediyorlar. sıcakla beraber. 25 derece dışarısı. 36.5ta yaşayan insan bedeni için fazla sayılmaz. her gün denize bakmak gibi saçma bir alışkanlığım var, hala orda mı diye kontrol ediyorum. her şey yolunda. hiçbir şeyse yolunda değil.
ev yalan kokuyor. yalanlardan oluşan diyaloglar, gülüşmeler.. tek gerçek olan şey uyuyor. uyandığında yapmamız gereken şeyi biliyoruz elbette. görmezden geleceğiz. gelemediğimiz zamanlardaysa kimsenin görmediği yerlerde 'biz'e döneceğiz. kimse aslında içten sevdiklerinin sandığı kadar mutlu değil.
yatağa döneli 3 dakika oluyor. haklıymışım, uyumalıyım bugün. gece, her şeye sahip. gündüzlere bile.