aynaya bakamıyorum son zamandır. beyazlarım başlamış, yüzüm biraz fazla kırışmış, çökmüş. peh, telaşıma bak. tek kaçışım aynadan olsa ya. kendime de bakamıyorum. korku değil bu. fısıldıyorlar kulaklarıma her bakmaya çalıştığımda. kimseye zarar vermeyeyim derken kendime vermişim en büyük zararı.

oyunun farkındayım. ne içindeyim, ne de dışında. ama her raddesine hakimim. sanırım böyle aldım en büyük zararı. kasaba et lazım sonuçta. başkasından kesemiyorsan, kendinden keseceksin. sonra çiğnenen parçalar konuşuyorlar benimle. pişman değiller, memnun da. bazen gereksiz bir kahkahayla bölüyorum onları, bazen cık cık diye bir ayıplamayla. ama insanlar, yok mu o insanlar. parçalardan daha sessiz, daha tepkisizler. vakti gelince, iş başa düşünce de gökten çok gürlerler. kuşlardan çok uçar gibi...

bunlar olur da insan akıllanmaz mı? ben ne akıllanırım, ne de akıl alırım. kendi içimde, kendi dünyamda bir ben kaldım. varsın eksileyim, en fazla gözlerimden düşer aynalar.