bir şeyler yazmam gerekiyor yoksa delireceğim.
haberleri açtım, olayın bir bebek arabasıyla gerçekleştiği söyleniyor dedi bağlanan muhabir, bir düğüne bir bebek arabasıyla saldırı. düğün. bebek arabası. saldırı.
her gün, tüm bu kötü şeyleri yaşarken yolda bir bebek arabası gördüğümde hemen içine bakarım, uyuyan ya da gülen bir bebeği görmek için, biraz gülümseyebilmek için. öyle bir şey ki bundan sonra bir daha bakmaya korkacağım. öyle bir şey ki ben bir daha bebeklerin yüzüne bakmaya korkacağım. öyle bir şey ki ben insanların yüzüne bakmaya korkacağım. koruyamayacağım, iyileştiremeyeceğim insanlar var.hoş, bizim gecelerimizi gündüzlerimizi vererek iyileştirmeye çalıştığımız insanlar, çok kolay öldürülüyorlar, bugün gibi.
daha geçenlerde, ümran'ın fotoğrafı-videosu tüm dünyaya paylaşıldı, hepimiz üzüldük. nasıl üzüldük, her baktığımda yaralarını sarmak için televizyonun içine girmek istedim. new york times, binlerden biri diye paylaştı fotoğrafı, evet binlerden biri, şu an yaralanan çocuklar gibi. ankara, suruç, sur ve cizre'den biri.
belki birkaçınız sur ve cizre dediğim için sinirlendiniz, öfkelendiniz. onlar ayrı çünkü, değil mi? tıpkı bu geceki düğün gibi, değil mi? israrla kimin düğünü sorusu bundan değil mi? kimin düğünü? şırnak, van, siirt adı geçen iller.
kimin düğünü söyleyin ki ona göre sevinsin ya da üzülsün insanlar. tıpkı paris'ten sonra, ankara'da 102 kişinin ölümünden sonra, cizre ve surda yüzlerce kişinin ölümünden sonra sevindikleri gibi sevinsinler.
onlarca kez soruldu her kanalda, her bağlanan muhabire. ben cevap vereyim, çocukların düğünüydü, kadınların düğünüydü, erkeklerin düğünüydü. sadece bu. ama ülkede artık ne izlenecek haber kanalı, ne okunacak-dinlenecek siyasi analiz, ne muhabir, ne de iyileştirebilecek insanlar var aslında. hepimiz ölüyüz.