bildiğim -hatırladığım- 7 yıldır uyku ile ilgili problemlerim var; önceleri sabah yatar öğlen uyanırdım, sonraları ise normal insanlar gibi gece uyumaya başladım sık sık uyanarak tabii.

samimiyim uykunun nasıl bir his olduğunu unutmuştum. sık sık uyanmaktan kastım on dakikada bir olduğu için.

şimdi mi? güzel, bana sarılan bir kol hissedince her şey çözülüyormuş. mesele güvenmiş; geceleri tekrarlanan sesler, yalnızlık, takıntılı düşünceler ve neticesinde uyuyamamak.. her şey var işte içinde.

ama tabi hala bazı geceler uyumuyorum. şimdi bir üst seviyesi oldu, sık sık uyanmak bitti. iki gün uyumama rekorum var mesela.

düşünüyorum. o’nu.

bazen nefes almayacak derecede endişeyle, bazen göğü çekerek içime sevgi ve özlemle.

çözmek istediğim çok şey var: ona dair değil, bize dair. ya da her şeyi karman çorman ederek düğümlemek istiyorum bizi birbirimize.

sevebilecek her zerremi ona feda ettim. nefessiz her anına nefes olmaya geldim. kim bilir?

mutlu gecelerin, mutlu sabahı peşin sıra kovalayacak. ümitle.