20 senemi başkentte geçirmiş bir insan olarak, küçük bir şehrimize üniversitede okumak maksadıyla ilk geldiğimde bulunduğum ruhsal durum beni aylarca evden çıkmamaya ve hemen her çeşit antidepresanı test etmeye yöneltmişti. adeta bir antideprasan gurmesi olmuştum. ancak zaman geçtikçe bu güzide şehrimizin kendine has güzelliklerini keşfetmemle beraber daha da bok gibi gelmeye başladı. ne güzelliği lan? kıç kadar şehirde her gün aynı insanların yüzünü görmekten gına geldi. allah'ını seven beni kurtarsın.