ne kadar umursamayacagim, geberinceye kadar kendi hayatimla ilgilenecegim desem de beceremiyorum. kötülüğe, umutsuzluğa bir yere kadar kayıtsız kalabiliyor insan.

insan "bu günler de geçer, sokağa çıkınca artık her an yeni türkiye tarafından öldürülme korkusu yasamayacagimiz günler de gelir, ya sabır" dese de olmuyor. her gün, her an ümitsizlik, mutsuzluk tepemde. gözümü kapatsam sesini isitiyorum, kulaklirimi da kapatsam tenimde hissediyorum bu yozlaşmış yaşamı.