athina rachel tsangari'nin oluşturduğu özgün biçem nuri bilge ceylan'ınki ile benzerlik gösteriyor. asetat kadrajlardan kartpostal asaletinde planlar çıkıyor. tekelleşememiş göz banyosu gibi.

aralarında bariz farklar da var. nuri bilge karanlık veya kasvetli art alan tercih ederken; athina bembeyaz, aydınlık, huşulu sahneler sunuyor. nuri bilge kontrastın keskin dengesini kullanır. athina, kullanacağı her rengi önce gri boya kabına daldırıp sonra kutusuna yerleştiriyor.

pastel boya kutusunda bir başta siyah, diğer başta beyaz boya vardır. analardan türeyen renkler, arayı tonlarla doldurur. bu geçiş yumuşak ve büyülüdür. uzaktan bakınca gökkuşağı gibi tek ve bütündür ancak yakınlaştıkça her renk kendi karakterini bağırma çabasındadır.

athina, özellikle dişil libidoda söylem var etmeyi seviyor. nuri bilge ise erotizmin arka kapısını kullanıyor. çay tepsisinden saçılan mum ışığının, köy sıvasında yağ gibi akışıyla elliyor seyircisini.

filmi, insanlığın evreni bilim ve felsefe ile anlama çabasındaki acziyete benzettim.

stephan hawking, "einstein "tanrı zar atmaz." derken iki kere yanılmıştır. tanrı sadece zar atmakla kalmaz, zarları bazen göremeyeceğimiz yere atarak kafamızı karıştırır." der.

athina, kıyı bucak zarları akilane söylemlerle su yüzüne çıkarmış. ilkellik, ebeveyn çocuk ilişkisi, davranış, cinsellik üzerine takdire şayan gözlemleri nasıl da sıra dışı resmetmiş.

ancak kafam hala karışık. bulmacayı çözemedim. parçalarda ayrı ayrı tattığım hazzı birbiriyle ilişkilendiremedim. bağı kurup total söylemi göremedim. bunda, karakterlerin geçmişinden oluşan altlığın bulanık olmasının etkisi olabilir. kurgu zamanı anlamdırabilmek için gözüm hep altlığa kaydı, ipucu diledim. attenberg peyzajındaki "theory of everything" yok bende. bulamadım, başaramadım.