bir delinin anı defteri hikayesi hariç bütün hikayeler üçüncü kişi tarafından anlatılıyor ve içerdiği gözlemler, o dönemin büroksasisine yapılan göndermeler ve ince taşlamalar oldukça başarılı bence. zaten her hikayede ya baş kahraman ya da yan karakterlerden biri memur. gogol memuriyete kafayı takmış dedim okurken. hiçbir şekilde sıkıcı bir kitap değil. her hikaye kendi içinde akıcı ve güzel. okumanızı tavsiye ederim. kitapta altını çizdiğim birkaç cümle:

"bir üçkağıtçığının yüzüne ilahi bir ifade ya da bir ozanın eline muhasebe defteri nasıl yakışmazsa öyle bir uyumsuzlukla sırıtıyordu bu gülümseme de onun yüzünde."

"her şeyden azar azar anlayan akıldanelerden korkmalı insan. herkes kendi işini yapsın, yeter. benim gözümde bilmediğini açıkça söyleyen insan, bilmediğini biliyormuş gibi görünen ve her şeyi ağzına yüzüne bulaştıran ikiyüzlüden daha değerlidir."

"ah, şu kadın denen sinsi, hilekar yaratık! şimdi anlayabiliyorum kadınların içyüzünü... bugüne dek kadınların kime aşık olduğunu kimseler bilmiyordu. bunu ilk anlayan ben oldum. kadın, şeytana aşıktır. kesinlikle şaka falan etmiyorum. fizikçiler saçmalar dururlar: kadın şöyle şöyle bir varlıktır, falan diye... oysa tek şeytanı sever kadın."