alman idealizmi - frederick copleston

fichte ve schelling alman idealizmi olarak bilenen felsefi süreçte kant ve hegel arasında, arı usun eleştirisi'ni üreten kuşkucu ile arı usun bilimi'ni üreten ussalcı arasında dururlar. bu düzeye dek, çabaları hegel'in çalışmasında noktalanan alman idealistleri kant'ın inanca yer açabilmek için bilgiyi bir yana atan sözde felsefesini bir yana atarlar. kuşkuculuğun hangi markasını taşırsa taşısın tüm kötümser senaryonun tersine, fichte'nin ve schelling'in felsefeleri insanı onurlandırır, onun değerini doğrular, onu kant'ın felsefesi tarafından da aklanan kuşkucu hiçlikten kurtarmayı ister. felsefenin işi insanın nasıl bilemeyeceğini bilmek değil, ama bilmenin olanağını kavramak, kendini yalnızca bilme sevgisi olmanın ötesine, edimsel bilme olmaya doğru geliştirmektir. tanıtlama bilgi demektir, ve felsefenin parolasıdır. böylece felsefe tarihinde ilk kez fichte kategorileri kant'ın yaptığı gibi oradan buradan toparlamak yerine ussal olarak çıkarsama girişiminde bulundu. ve schelling, doğaya insan bilincine sıkışmış bir görüngü olarak ve doğanın bilimine ancak görüngünün bilimi olarak izin verebilen kant'ın tersine, doğanın özsel olarak nesnel-ussal biçim tarafından belirlenen özdek olduğunu ve böylece biliminin insan yeteneğinin içinde olduğunu ileri sürdü. onlar için 'eleştirel sorun' yalancı bir sorundu. gene de ne kavramların dizgesini çıkarsamayı, ne de doğa felsefesinin modelini üretmeyi başarabildiler. felsefe tarihinin önemini, diyalektiğin gerçek karakterini, bilgide yöntemin kavramın nesnel açınımı demek olduğunu, bilginin dizgesel yapısını kavrayamadılar. bilginin bu gerçek koşullarının bilgisini üretme işi hegel'e kaldı.-aziz yardımlı- (tanıtım bülteninden) (kitap bilgileri idefix'den alınmıştır.)