bir kaç gün önce bir yolculuk yaptım. bu yolculuk sırasında, biraz daha film üzerine düşününce, aklıma güzel bir şey geldi ve paylaşmak istedim.

filmde bir sahne geçer. bu sahnede sadece başı bilinen bir hikayeden bahsedilir.
çölde kör bir berberi'nin rehberlik ettiği bir kervan vardır. uzun süre gittikten sonra, yollarının devamında dağlar olduğunu görürler. yollarını değiştirip değiştirmemek konusunda bir tartışmaya girerler. yanlarında pusula vardır fakat işe yaramaz. en sonunda kör ve yaşlı berberi, dağların birer illüzyon olduğunu, bu yoldan devam etmeleri gerektiğini söyler. ihtiyar adamın sözlerine uyarak dağlara doğru yola koyulurlar. aslında birer serap olan dağları geçtiklerinde, bir şehire varırlar. asıl hikaye o zaman başlar.

bence çöl ile özdeşleştirilen hayatın kendisidir. üstelik sıradan bir tasvir değildir bu. çölün bütün izleri yutuşu, kum tepelerinin sürekli değişmesi, sıcağı ve soğuğu, serapları ve ıssızlığı ile, mükemmel bir özdeşleştirmedir. ölüm ise sadece bir illüzyondur. ve onun karşında, bir şeyler yapmaya çalışan, kafilenin diğer üyeleri, mantığın üyeleridir. gördüklerini bilirler ve bunun karşısında ne yapacaklarını bilmeden tartışırlar. kör ve yaşlı berberi ise, vicdanın ve kalbin sesidir. o dağları görmez, sadece yolundan ve şehirden haberdardır. karşısına çıkacak her şeyin birer serap ve kandırmaca olduğunu bilir. şehir ise ölümden sonrasını ifade eder. bir ateist olarak, "asıl hikaye bundan sonra başlar." cümlesini düşünürken çok etkilenmiştim.

hiçlik, yüzlerce dinden biri yahut hiçbiri... bütün soruların cevabının, filmde ölümden sonrasıyla bu şekilde ilişkilendirmesi, bana herzog'u ayrı bir sevdirmiştir.