@saoirse'ye katılmamak mümkün değil. gerçekten de ortada aşk filan yoktu. sağlıksız hatta hastalıklı, ilişkinin her iki tarafının da zaaflarını ve saplantılarını ilişkiye doğrudan taşıdığı bir bağımlılık (bakın bağlılık değil) ilişkisi. bu tür ilişkileri belki bu kadar billurlaşmış şekilde değil ama (ki bazen buna bile rahmet okutacak düzeyde olanları da mevcut) hemen her yerde görmek olası (hiç kendimi dışında tutmadan söylüyorum). ne bekliyoruz ki? iki sağlıksız bireyden sağlıklı bir ilişki nasıl bekleyebiliyoruz ya da?

kimi zaman herkesin düştüğü hataya ben de düşerek tony'nin yaşadıklarının sorumlusu olarak georgio'yu gördüm film boyunca. ama elbette bu hakikat değil. hiç kimse hele de o yaşta sağlıklı bir bireyi hasta edemez ya da delirtemez. tony, georgio'ya kendini incitme, canını yakma hakkını vermeseydi, ilişki sarpa sardığı anda yeter diyebilip bir nokta koyabilseydi zaten yaşananlar travmatik hale dönüşmeden bitecekti.

ikisi de hastaydı hadi yumuşatayım ikisi de sorunlu insanlardı ama hastalığın/sorunların da etkisiyle karşılıklı birbirlerini hasta etmekle suçluyordu. işin kötüsü aile fertleri de bu noktada pek tarafsız olamıyor ne yazık ki. tony'nin erkek kardeşinin sözleri tam da bunu gösteriyor.

!---- spoiler ----!

bir dakika. hasta olan o ama ilaç alan sensin. öyle mi yani?

!---- spoiler ----!

bu arada her ne kadar popüler psikoloji diliyle olsa da, psikiyatristin diz ağrısı (ya da dizle ilgili sorunlar diyelim) ile ilgili psikolojik tespiti bence çok yerindeydi. ne yazık ki sorunlarımızın kökeni ya da çözümünde ruhsallığın ne kadar belirleyici olduğu mevzusunu inkar ediyoruz sürekli olarak. bu da çözümü neredeyse olanaksız kılıyor.

!---- spoiler ----!

dizler bırakma, teslim olma ve geri çekilme kapasitemizi simgeler çünkü dizler sadece geriye hareket eden eklemlerdir. dizlerimizdeki sorunlar hayatta yaşadığımız ve kabul etmekte zorlandığımız olayları temsil eder. dolayısıyla da iyileşme süreci psikolojik iyileşme ile de paralel gider.

!---- spoiler ----!