hayat o kadar boş ve anlamsız ki, insan bazen neden yaşıyor olduğunu anımsamakta zorluk çekiyor. ne için yaşıyoruz, okullar okuyoruz, daha iyi yerlere gelebilmek için, bazılarımızın okumaya imkanı olmuyor, bazılarımız da okumaktan yana olmuyor, istemediğimiz işlerde, istemediğimiz pozisyonlarda istemediğimiz hayatları sürmek üzerine bir yaşam inşa ediyoruz. neden?

iyi bir insan olmak istiyorum, tüm kötülükleri görmüş ve iyiliği seçmiş bir insan. artık hayatımda daha fazla kavga istemiyorum, daha fazla ses, yüz de istemiyorum. ayna karşısında gördüğüm insana güvenmek istiyorum, başka insanlara da güvenmek istiyorum, insanlar birbirleri ile iyi geçinsin istiyorum. dışarı çıktığımda etrafta gördüğüm yüzler o kadar nefret dolu ve mutsuz ki, herkes mutsuz, metrobüste gördüğün onlarca yüz. bir şeyler uğruna sitemler ediyoruz ve bu yüzlerinden sade bir dille yazılmış gibi okunuyor.

herkesin sorunları var, kimileri o sorunların üstesinden gelemiyor bile, sorun yarıştırıyoruz, dert yarıştırıyoruz, bir şeyleri yarıştırmaya ne kadar da alışmak zorunda bırakılmadık mı? yarıştırıyoruz, kıyafetlerimizi, ayakkabılarımızı, işlerimizi, kazandığımız paraları, arabaları oturduğumuz yerleri, oysa insan şükretmeyi öğrenmemeli mi?

bilemiyorum, iyi insan olmak yetsin istiyorum. yetsin.