minik bir haykırış çıktı dudaklarımdan.
gözlerim kan çanağına dönmüş.
ellerim boşluğu tarıyor.
arıyor…
arıyor…
bulamıyorum tek bir parçanı dahi.
parça parça ettiğin benden başka bir şey gelmiyor elime.
şarkılar sana küfür ediyor şimdilerde.
her birinin içinde bir parça sen mevcut.
öpüyorum…
parçalara ayırdığın her zerremi.
bir araya getirmeye çalışır gibi avuçlarımda topluyorum.
dondurma gibi eriyorum ellerimde.
sıvılar parmaklarımın arasından ince ince sızıyor.
kan kırmızısı renkler parkeyi lekeliyor.
umrumda dahi olmuyor.
pardon, umrunda dahi olmadığımdan umrumda da olmuyor imla kuralları.
istediğim gibi yazıyor, istediğim gibi söylüyorum..
söyleyemiyorum…
ağzım hiçbir şekilde sana gitmiyor.
en fazla sana dair acı dolu bir inilti çıkıyor dudaklarımdan.
özledim gibi…
her zerreni.
sadece parmaklarımın değmiş olmasına rağmen dudaklarını,
saçlarından bahsetmiyorum bile…
ben kırıklarıyla dolu saçlarını.
karış karış izlerin dolu vücudumda. sızım sızım sızlıyorlar.
inim inim inliyorum yokluğunda.
sağım solum alev alev. bir enkazın içinde gibiyim.
her sana benzettiğim acı acı dokunuyor sol yanıma.
alev alev…
bıraktıklarını sevdiğimden sesimi de çıkarmam. minik minik sen gizli içlerinde.
özledim gibi.
sağ elinin beş parmağını…
-bir adam haykırdı şimdi. önce mutlu bir çığlık…

sonra;
“özledim!”

-munzeviprens