biçim biçim bir kavram benim için aşk. ağaç gibi adeta, dalları var. tüm ömrünü, tüm üzüntülerini anlatmak istiyosun bir kişiye ve bu esnada da mıknatıs gibi ona çekiliyorsun. koluna dokunuyorsun. ne güzel bir kol. kirpiğine bakıyorsun ne güzel kirpikler. bu giriş.

ve bu geçici hali. uzun vadeye yayılınca o coşkun duygular azalıp emek sevgi dostluk ile harmanlanınca tek bir kelimeye dönüşüyor benim için ''kıyamamak''

karnı aç mı? uykusu geldi mi? canı mı sıkkın? kırdım mı ben onu? üşüdü mü? hırkası nerede? gözü ağrıyor, çay poşeti getireyim de gözüne koyayım. zaten stresli bir de ben üzmeyeyim, alttan alayım...

sonra bir bakıyorsunuz, ee size gayet güzel kıyılıyor. sonunda kendinizi bir kuyunun dibinde bağdaş kurmuş oturur halde buluyorsunuz. kuyu halden memnun. siz kuyudan memnun.

buna da büyümek deniyor galiba. aşkın sevgili, dost, baba ve oğulun bir bütünü olduğunu anlıyorsunuz. biri gitse biri kalmıyor. hepsi gidiyor. siz yek kalıyorsunuz ve zihinde anathema çalmaya başlıyor.

''only you can heal your life, heal inside''