1-2 saat kadar önce yorgun argın yaz tatilimi değerlendirmek için girdiğim işten çıktım. kardeşim ve arkadaşımla eve yürüyorduk. yüzü düşüktü arkadaşımın, anlattırdım zar zor. veda etmiş. sevdiğiyle vedalaşmış. artık kalbimin taşlaştığını düşünüyordum ama o anları anlatırken, özellikle sarılıp kokusunu içine çektiğini anlattığı anda üçer beşer akmaya başladı. en çok üzüldüğüm kısım da, artık o günler gibi değiliz ve bu sahne bugün yaşanacak olsa muhtemelen tek bir gözyaşı dökülmez kimsede. en çok bu can yaktı zaten.. gerçi yaktı mı o da tartışılır onu da hissedemiyorum. sanırım artık öfkeden başka hisse sahip değilim. ne olursa olsun bir şeyler hissedebilmek güzel şeymiş.