-
saçlarımda umutsuzluk uzuyor
kökü bende nasılsa
yeryüzü gibi dümdüzüm
yeryüzünün ortasında
anılarımı bir çadıra koysam
-kendimi başka bir çadıra-
gözlerim kayboluyor…
bir tohumdan çıkmış gibiyim
bir tohuma girecek gibi
acılar taşıyan bir kervan
geçiyor her gün üzerimden
-bir nal iziyim bu yüzden
günün yüzünde-
bedenimle dünyanın arasına
mesafe koymalıyım.