her ''şey'' de olduğu gibi inanç/inançsızlık konusunda da aşırılaşmak yanlıştır. yaşamdaki bir olgudan yola çıkarak yapılmış tespitler ve bu tespitlerin ışığında bir yığın insanın körü körüne bir şeylerin holiganlığını yapması dışarıdan bakıldığı takdirde çok saçma bir mevzudur.
içeridekilerin bunu bir türlü görebilip idrak edemeyişleri düşünüş sistemlerindeki esaslarla çelişki taşır.

1) inançlılık durumunu için-
örneğin; inançlı olan toplumların, birbirlerini katletmeleri durumu; herkesin kendi tanrısından böbürlenerek söz ettiği, boşa bir çabadan başka bir şey değildir.

2) inançsızlık mevzusu ise; ''şimdiyi kadar ispatlanamadığı için'' eldeki nesnel donelerle hareket etmekten beri gelir. fakat gelin görün ki durum bu şekilde değildir. hayatta her şeyi bir neden sonuca bağlamak konulara tek pencereden bakmak demektir ki; bu da insanı, hataya düşürür, kişiyi yüzeyselleştirir.

oysa agnostisizm etimolojik açıdan ''bilememe'' durumudur. bu her şeyden elini eteğini çekip sıyrılmak anlamına yorulmamalıdır. zira herkesin hayatında batıllar yahut ufak tefek-abartmaksızın- kutsalları olabilir.
agnostiklerin düşünüş biçimlerinden yola çıkacak olursak, bence her iki tarafa da bok atmayan ve ''kendi batıllarını kendi yaşam sistemleri içinde ortalama bir yerlere oturtmuş ve başına gelen musibet ya da iyiliklere eşitlikçi bir gözden bakabilenlerdir'' demek yanlış olmaz sanıyorum.

peşin edit(youserın tavsiyesi) : bu konuya ''ne şiş yansın, ne kebap'' gibi sığ yaklaşımlardan kaçınınız.