uzun süredir içinde bulunduğum ilişki türü.

aynı lisede okuduk, ardından ben üniversite için başka şehre gittim. o benden bir sene sonra geldi (hayır tercihleri aynı şehre gelsin diye sabote etmedik). ilk defa o bir yılda tanıştım bu ilişki türüyle. şimdi bakıyorum da üniversitenin ilk yılı hevesi ve heyecanıyla çok da sancı çekmemişim özlem anlamında. ama çok hata yaptım o yıl. tamiri sürecinde ilişkiyi çok yıpratan hatalar.

bir sene sonra onun benim şehrime geleceğini öğrendiğimde yaşadığım mutluluğun bir benzerini hayatımın hiçbir anında yaşamadım. yok böyle çılgın bir mutluluk.

neyse ben hazırlığı bitirmişim o da birinci sınıfa başlamış, yaşıyoruz mutlu mesut. gel zaman git zaman onun son senesindeyken beraber yasadik bi sene. o sene de benim okulumu bir yıl uzattığım kesinleşti. vay arkadaş. benden bir sene sonra gel, bir sene önce git. tabi ya.

işte asıl uzak mesafe ilişkisini yaşayacağım zaman geldi çattı. o atandı gitti başka şehire, ben cebelleşiyorum hala. özellikle son bir yıldan sonra benim için çok çok zor bir dönemdi. ben deli gibi özlem çekiyorum(genelde özlediğimde kavgaya gürültüye sararım), o atandığı şehirde işiyle, gücüyle, yeni düzenini kurmakla ve mesleğine adapte olmakla meşgul.

ama ilk o dönem öğrendim ki insan herşeye alışıyor. fazlasıyla zor olabiliyor ama alışıyor.

şimdi ben mezun oldum ve liseyi beraber okuduğumuz şehirdeyim. o hala atandığı şehirde. hala uzak mesafe ilişkisi. ama artık o kadar zor değil. hatta şöyle ki bizim için ilişki dediğin şey bu.

kişisel tavsiyem, korkmayın arkadaşlar bu tür ilişkiden. zaten korktuğunuz başınıza geldiyse olmaması gerekiyormuş o kişiyle en başından. uzaktan da sevilir. sonra bir gün mutlaka birleşilir.