belki bir parça ömür bulunur bir yerde,
belki içine biraz hayat konulur.
belki ölmeden insan olunur yine,
belki biraz da hava solunur.
belki bir gün
ağaçlar kök salınca, hepsi göğsüme batınca
tek odalı kağıttan şatomda
uyanırım belki.
yalnızken kırık yatağımda, alışırım zamanla.
bu kadarı var bana hayatta,
yetinirim belki.
belki bir parça akıl bulunur bir yerde,
belki içine biraz zeka konulur.
belki bir gün
ağaçlar sararınca, rüzgar göğsüme dokununca
camdan dışarı bakınca
anlarım belki.
yatağımı onarınca, dayanamam yalnızlığa
daha fazlası var hayatta,
isterim belki.