javier bardem'in oyunculuğuyla söze başlamak istiyorum, başlayamıyorum. üzerine söyleyeceğim her şey yavan kalacaktır.

dünyanın en iğrenç gerçekliği olan, yaşamak için ölmeyi çarpıcı bir şekilde; iyi oyunculuklar ve harika bir yönetmenlikle gözler önüne seriyor film. uxbal'ın misafir -kaçak lafını kullanmayı doğru bulmuyorum- işçilere karşı olan tavırları onu iyi bir insan mı yapıyor yoksa onlar üzerinden geçimini sağladığı için vicdanını mı rahatlatıyor diye düşündüm film boyunca. sanırım rüşvetçi polisin çin lokantasında söylediği "onları asıl sömüren sensin" lafından sonra uxbal da bunun çatışmasını yaşıyor kendi içinde.

babasının yüzünü hatırlayamamasından dolayı kızına ölmeden önce "beni unutma olur mu?" dediği sahne beni sandalyeme gömdü o an. babasının, oğlunun hiç göremediği karlar üzerinde söylediği "baykuşlar öldüklerinde ağızlarından bir tüy yumağı çıkarırlarmış" sözünün aynısını oğlunun da söylemesi ince ince içimi kıydı.

film baştan sonra ağır ve çarpıcıydı. her sahnesinde yoksulluğun, vahşetin ve mücadelenin izlerine rastlamak mümkün. uxbal'ın işçiler öldükten sonra köprüde yürüdüğü sahneyse görsel açıdan teknik işlerden çok anlamasam da sinema geçmişimde bana en çok keyif veren sahnelerden biriydi.

rahatsız edici bir film, belgesel tadında. hayat gibi rahatsız edici. öyle ki kameranın sürekli sarsıldığı filmlerden genellikle rahatsız olan bendeniz, filmin bütün bu sarsıcılığı ve rahatsız ediciliği yanında kameranın sarsıntısından hiç de rahatsız olmadım. rahatsızlığına rahatsızlık katan, ağlatmak yerine filmin atmosferine sokmayı başaran en önemli unsurlardan biri de müzikleriydi.

çok başarılı, belgesel tadında ve gerçekçi bir film. müzikleri, oyunculukları, yönetmeni ve konusuyla yakalayıp duvara çarpan ya da sandalyeyle beraber oturduğun yere gömen bir film. rahat bünyelere tavsiyemdir.