hayatımın ‘ biri kel biri göbekli iki orta yaşlı deneyimli erkek ’ ile geçen dolu dolu ve sancılı 2 yılında, arkadaşımın tavsiyesi üzerine okuduğum barış bıçakçı romanı. ‘al kendini bul’ demişti verirken.
gözlem değilse bile yaşadıklarımdan yola çıkarak türkiye için radikal diyebileceğim bir gerçeğin romanı. aşkların her zaman eşitler arasında yaşanmadığını ve george milton- lennie small ikilisinin sadece steinbeck’in dünyasında olmadığını birkaç saat sonunda gülümseyerek bir kez daha anlamama neden olmuştu. üstelik yirmili yaşlarla otuzların aynı temelde nasıl zıtlıklar ve nasıl aynılıklar yaşayacağına dair mükemmel bir ipucu sağlamıştı bana ender’in güzel sözleri. sonrasında bir heyecan oturup filmi izlemiştim (bkz: seyfi teoman - bizim büyük çaresizliğimiz) . fakat oyunculuklarını onca takdire şayan bulduğum ilker aksum ve fatih al’a rağmen beğenmemiştim. sanırım kitapta her seferinde gözlerimi parlatan cümlelerin birebir oyunculara okutulmasıydı sebep aynı zamanda senaristliği yapmış olan barış bıçakçı tarafından. gerçi başka türlüsü nasıl olurdu onu da bilemiyorum. ayrıca kitabı okumamış, yalnızca filmi izlemiş birkaç arkadaşımdan da çok beğendiklerini dinlemiştim. ön yargılı olmamak gerek vesselam. misal romanın iki erkek bir kadın arasında geçen bir aşk üçgeni yahut iki erkeğin muhteşem dostluğundan ibaret olduğunu düşünmek gibi.