cem yılmaz'ın ünlü sözünü ( eğitim şart ) çok kullanırım. istisnasız her konunun sonunu o cümleye bağlayabilirim. şu an dördüncü üniversitemi okuyorum, bu güne kadar birçok şey öğrendim, sayısalın en ağır bölümünden başlayıp şu an sözelin en ağır bölümündeyim. şüphesiz şunu söyleyebilirim ki hiçbir dersin, sahip olduğu müfredat bağlamında beni eğittiğini düşünmüyorum. ilkokuldan beri çoğunlukla iyi öğretmenlerle karşılatığımı düşünürüm, birçoğu hayatımda izler bırakan öğretmenler, en kötü anlarımda maddi manevi bana destek olan inanan öğretmenler, ders dışı yaptıklarıyla eğittiler hep beni. izlediğim filmler, diziler eğitti beni, dinlediğim türküler eğitti beni, okuduğum ders dışı kitaplar, ailem, gözlemlerim, ölümler, yalnızlık eğitti beni. eğitim öğretim dönemlerine heyecanla başlamanın sonu hep öğretim dönemleriyle bitti. kaçımız okullardan eğitilmiş bir biçimde evimize döndük, hayata başladık? hangi müfredat sayesinde öğrendiklerimiz bizlerin bilgilerini değil davranışlarını yonttu? evet belki bugün birçok şey biliyoruz lakin hangi birisi bizi insan yapıyor!?

"eğitim şart" sözünü çok kullanıyorum evet çünkü biliyorum ki sahip olunan birçok sorunun temelinde eğitimsizlik ve empati yoksunluğu geliyor. sistemin yozlaşmış, biçimciliğin kalabalık biçimlerinde kaybolmuş bir eğitim sistemi hepimizi yozlaştırıyor, vicdanlarımızı çıkar ilişkilerine endeksliyor.

"eğitim şart" sözünü çok kullanıyorum evet çünkü biliyorum ki çocuklarımız istediğimiz gibi değil yetiştirdiğimiz gibi oluyor. adabı muaşereti kaçımız biliyoruz? sağ elde bıçak sol elde çatal tutmaktan bahsetmiyorum, insanlara gülümsemek, selam vermek, basit bir günaydın demek mesela, bizleri gerçekten insan yapan şeyleri. konu çok ciddi ve söylenecek bir ton şey var, geleceğimiz var. daha fazla sizleri sıkmak istemiyorum, umarım herkesin hayatında böyle öğretmenleri olur.