tezer özlü için her şey ölümle ilgilidir ve dolayısıyla da yaşamla sanırım, hep gitmek ister bir yere, bir şeye. yirmi ile otuz yaş arasını çılgınlık dönemim diye anlatıp kırk üç yaşında da gitmiştir, giderken kendini bırakmıştır ama: bıraktım, bıraktım. hepsini, kendi ve benim dünyamı anlamaları için bıraktım. ama hiç biri kendini anlayamadı. bana da ölümsüzlüklerin sonsuz acıları kaldı. ya da sonsuz "bağımsızlıkları''. (kalanlar, 1995)

[...] bırak beni artık. bu camdan çırılçıplak aşağıya atlayacağım. sana karşı değil bu. çocukluğuma karşı. bu kente, bu eve... bu değişmeyen her şeye, bu ölmeyen herkese karşı. yaşlı halimle ne değin mutlu olacağım, genç bedenim ölü olarak bu sokakta yatarsa.'' (eski bahçe, 1987)