önce güldüren, sonunda ağlatan yüksel aksu filmi. adem'i izlerken kendi çocukluğum film şeridi gibi gözümün önünden geçti. köyde okullar kapandıktan sonra mektebe gidilir hocanın ağzından çıkan kelamlar çocuk aklı ile ürkerek dinlenir, hocanın anlattıkları sürekli kafamda yankılanırdı aynı ademe olduğu gibi. ramazan aylarında yine çocuk inadı ile kendimi zorlayarak tuttuğum oruçlar aklıma gelir aynı adem gibi su akan musluğun çekiciliği, suyun serinliği öyle nefsimi dürterdi ki ama aklıma günah ve 61 gün ceza gelirdi.

adem orucu cennet için veya ibadet için tutmadı ilk orucu bir aşk uğruna giriştiği mücadeleyken son orucu özgürlük için, hak kazanmak için verilen bir mücadele için olmuş ve çocukken bozduğu oruçta adem'in yüzünde hüzün, izleyicinin yüzünde tebessüm bıraktırırken, son orucunu bozduğunda adem'in yüzünde tebessüm izleyicinin yüzünde hüzün olması güzel duygu geçişi olmuş.

baba tarafı sol anne tarafı sağ görüşlü olunca ademin çocukken yaşadığı o arayış hali bende de mevcuttu mesela mektepten geldiğim zaman komünist amca oğlunun ve babamın eski darbe zamanları anılarını dinlerdim.

güneş doğmadan önce tütün kırma sahneleri ve kullanılan müzik çok etkileyici olmuş filmin sonunu da bu müzikle bağlamaları iyi düşünülmüş.

yüksel aksu bir çocuğun gözüyle bir toplumun yaşadığı mutluluğu, acıları, sıkıntıları beyaz perdeye olabildiğince güzel aktarmış kendimi gördüğüm bir film yaptığı için yüksel aksu'ya teşekkür ederim.