her insanın biraz bile olsa içinde bulunduğu durumdur. bu da aslında gittiğiniz yerin bir öncekinden farklı olmadığını anlamanızla alakalı bir umutsuzluk durumudur. celiné'den bu konuda güzel bir alıntı yapacağım.

"insanların sizi tanımaları, havaya girip size nasıl zarar verebileceklerini bulmaları ne de olsa biraz zaman ister... henüz size kötülük etmenin en kolay yolunu bulmaya çalıştıkları sürece, biraz nefes almak mümkündür. ama işte o bağlantı noktasını buldukları an, her gittiğiniz yerde kör tuttuğunu beller. sonuçta en keyifli dönem, gidilen her yeni yerde henüz bir yabancı olmaya devam ettiğiniz zaman dilimidir. sonrasında, o aynı hırtlık yeniden başlar. insanın doğası budur. işin püf noktası, o sevgili dostlarımızın sizin zayıf noktanızı iyice bellemelerini gereğinden fazla beklememektir. tahtakurularını sığınacakları çatlaklarını bulmadan önce ezmek gerek. öyle değil mi?.."

yaşam şartlarınız için biraz uyarlamanız gerekebilir. sonuç olarak kendinizden memnun değilseniz gittiğiniz her yer aynı yer olacaktır. ait değil sahip olmaktır mesele.