-
insanlarla arama çok da onlardan biri olamadığım için mesafeler girmesini takiben, onlardan biri olamayışımı bağladığım haklı nedenlerin kötü yan etkisi olarak gelişen özelliğim. seneler içinde ince ince işlemiş içime, hissetmemişim. "ama ben ateşten yaratıldım!" derken şeytan nasıl hissediyorsa, ben de öyle hissetmişim meğer. ben onunki kadar üstün niteliklerle kibirlenmiş olmayabilirim elbette^:swh^. çünkü çok saçma ve sorgulanmamış hayatlar yaşıyoruz, biraz sorgulayıp, kişisel hırslarla diğer insanları üzme oranı da azalınca ister istemez insan kendini ayırıyor zarar görmemek için. fakat en sonunda bu bir hor görüye dönüşüyor ve genelgeçer hor görüm yeni tanıştığım insanlarla yaptığım fikir alışverişlerinde ve anneme dahi yansır hale gelince, rahatsız oldum. kibir, ilerlememi engelliyor artık. -
eğer yaptığın işlerde, bak iş de demiyorum işlerde, çok başarılıysan, başı çekiyorsan belki de mütevazı olmaya çalışmaman itici gelmez, en azından öyle insanları gördükçe ben böyle hissediyorum. ancak bir baltaya sap bile olamazken kendi üstünlüğünü ilan edersen, inanılmaz itici oluyor, yukarda yazılmış, yalnızlaştırır seni. -
il] ben [/il] diyorsun ve bu sözcükle gurur duyuyorsun. ancak ister inan , ister inanma bundan daha yüce olan şey, bedenin ve onun büyük zekasıdır. bedenin [il] ben [/il] demez, [il] ben [/il] olarak işler...
fwn -
insanlarda bolca bulunur. ama ne kadar da boş bişeydir. -
yemeğe baharat gibi, çaya şeker gibi, tiryakiye sigara gibi... o an için keyfi büyük ama sonu hastalıkta yalnız kalmak gibi.