leblebi tozu denince aklıma bir anadolu kasabasındaki çocukluğum gelir. istanbuldan çıkıp oraya kendimi atınca nasıl mutlu olur, nasıl özümü hissederdim. anneannem getirirdi, akşamları soba kenarında otururken. bir naylon torba içinde olurdu genelde, diğer köy çocuklarıyla aynı anda yer, birbirimize yusuf derdik. bu kadar eğlenirken, onların hep orada kalıp birbirlerine yusuf diyebileceklerini bilir, buraya döneceğim için hep hüzünlenirdim. hiçbir şey değişmedi.