bazen olur öyle.
övünmek gibi olmasın normal hayatta bencil bir insanın tekiyim. insanları kırmamak için çaba harcıyorum elbet ama her defasında olaylar o şekilde gelişmeyebiliyor.

kimi zaman insan karşısındakinden o kadar nefret edebiliyor ki her şeyi söylemek için karşısına çıkan ilk fırsatı "acaba en çok neyden nefret ediyordum, hangisini söylemeliyim" diye düşünerek harcıyor. konuşma hızı maalesef ki düşünme hızına yetişemiyor henüz.

keşke böyle zamanlarda "allah bilanı virsin!" diye bağırıp, koşarak uzaklaşsak ve karşımızdaki de tam olarak neden onu söylediğimizi anlasa. hiç böyle donakalmalarla falan uğraşmayız.