bende yeri her zaman ayrı bir nilgün marmara şiiri.

!---- spoiler ----!

çok yalnızım, mutsuzum
göründüğüm gibi degilim aslında
karanlıklarda kaybolmuşum
...bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
aradıkça batıyorum karanlik kuyulara
kimse duymuyor çığlıklarımı
duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
bense insanların bu ilgisizligi karşısında ilgiye susamışım
ümidimi yitirmişim
biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye
veda edeceğim

"en yakın yabancı sendin,
daha sürülmemişken ışığın biberi
yaramıza,
yaslanırken boşlukta duran bir merdivene
henüz.
...
güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız,
ilkyaz derken -kışı gözden kaçıran
yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız
en güçsüz kollarla-

çözüldü aşkın zarif ilmeği
bulandı aynalar duruluğu.
çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu...

yabancıların en yakınıydın sen! "

ey iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!

!---- spoiler ----!

kimse duymuyor çığlıklarımı demiş, sonra kimse olmayanlardan bahsetmiş. nastenkaolsam adlı aptal yazar da tam o geçişte ağlamaya başlamış. aldırmayanları suçlamak mı lazım bilememiş.

bahsetmek istediğim o kadar motif var ki ve ben o kadar bahsetmek istemiyorum ki. bu bencilliğim niye bilmiyorum. belki bencillik bile değil zaten benim buraya yazdığım "at gibi bir şiir ağzımda baykuş tadı bıraktı." tadındaki yorumların okunduğunu bile düşünmüyorum. okunuluyorsa ne kadar ciddiye alınıyor. ciddiye alınıyorsa da kimin ne kadar umurunda. o yüzden tam da bir bencillik sayılmaz.

neyse nedense okuyacağım son şiirin bu olacağını düşünmüşümdür hep. çünkü hayat gibi anladınız mı. rezil bir şekilde geçiyor kimse kimsenin çığlıklarını duymuyor. bazı kişiler kimse olmuyor ama onlar da öyle aldırmazlar ki. öyle ilgi göstermekten çekiniyorlar ki. ya da öyle ilgisizler ki. hayat bitiyor.

"yaslanırken boşlukta duran bir merdiven" yorumsuz, çok güzel.

"yabancıların en yakını" keşke hiç yabancı olmasaydı sana nilgün, ya da yabancı olmayanlar bu kadar aldırmaz olmasaydı sana.

"ey iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!"

bu da nilgün marmara'nın dünya, evren, her şey üzerinde en sevdiğim sözlerindendir. yetti diyor artık bence. gördüm, ilgimi çekmedi. ve yerküre gerçekten iki adımlık küçücük bir yer.