kendi adıma ölüm anının belirsizliği, nasıl bir geçiştir o? umarım uykuya dalar gibi tatlı bir şeydir. o anın korkusu olmasa bencil bir şekilde geride kalanları düşünmeden ölebilirim.

hatta genellemek gerekirse hepimizi ayakta tutan korku ve onun getirdiği korunma içgüdüsü. kışın aç kalma korkusu ile yazın çalışmasa mesela karınca, cırcır böceği ile birlikte ölebilirdi açlıktan. örnek basit, ama genişletilebilir.