cocuklugumdan beri matematige muthis bir tutkuyla asigim. birseyin mutlak sonucunun olmasi ve buna aklimla beynimle ulasiyor olmak, mantik kurmak beni muthis tatmin ederdi ta cocuklugumda bile. hatta ortaokul yillarimda "buyuyunce ne olacaksin?" sorusuna hep "matematik profesoru" cevabini verirdim, ta ki sistem beni de icine cekip bu isi yapmanin muthis bir ozveri gerektirmesi, ve pahali bir hobi olacagi gercegini yuzume vurana kadar. velhasil, bu filmi tam da lise sonun son aylarinda izledim. yuzume oyle bir vurdu ki aslinda ne istedigimi ama bunu yapamayacagimi. bu guc, kudret ve lukse sahip olmadigimi tokat gibi carpti suratima. bu yuzdendir ki, sinemada izledigim bu filmin sonunda hickira hickira aglamam, gunlerce etkisinden cikamamam ama yine de idealizmimin pesinden gidemem, iste bu da benim acizligim. ha simdi ne dusunuyorum, keske ideallerimin pesinden gitmeseydim de bugun bu igrenc, insanin ruhunu kemiren, korkunc sistemin icinde olmasaydim..